من از تنهایی نمی ترسم.

تنهایی چیزی هست که باید از آن ترسید، همه این را می گویند و همه این ترس را دارند، البته قطعا هستند کسانی مثل من که از تنهایی نمی ترسند، آن ها کسانی هستند که بارها بارها دست خودشان را گرفته اند و رفته اند دکتر، حالشان بد بوده و در تنهایی مانده اند تا خوب شوند  و خوب شدنشان گاهی زودتر از بقیه آدم ها طول کشیده چون می دانستند کسی نیست که مراقبشان باشد.

خیابان ها را تنهایی قدم زده اند، تنهایی سینما رفته اند، تنهایی غذا خورده اند، و از همه مهمتر تنهایی گریه کرده اند، اما تنهایی نمی شود خندید و قسمت بد تنهایی شاید همین نخندیدن باشد...

از تنهایی نمی ترسم، اما از نخندیدن می ترسم.

و این می تواند یک مثال نقض باشد.