من دارم اسب میشم

آخرین بار مامان گریه کرد و گفت شرمنده ام که ما سربار توییم، با همین یه جمله پای من رو تا ابد برای رفتن بست...

حالا هر شب احساس میشم اسب شدم و دارم توی یه قفس وسط یه دشت شیهه می کشم

می دونم بدون من خیلی تنها میشن اما به نظرم وقت رفتنه...

شما اولین آدمایی هستین که میدونین میخوام رها بشم توی دشت حتی اگر گرگی منتظرم باشه...

شروع دوباره

فکر می کنم تنها جایی که فعلا می تونم بنویسم اینجا باشه.

جایی که کسی ازش خبر نداره، جایی که میشه خیلی ها رو ازش دور نگه داشت . قطعا از حوصله آدمهای امروز به دوره که بیان توی وبلاگا دنبالتون بگردند.

نمیدونم هنوز کسی به اینجا سر میزنه یا نه؟

اگر کسی اینجاست، بدونه از این به بعد میخوام زیاد بیام اینجا...